Aarzelend zet ik de spreekwoordelijke pen op (het digitale) papier. Als ik over mijn rechterschouder naar buiten kijk, naar het dakterras, zie ik daar de zinderende hitte onder onze schaduwdoek kruipen. Ik hou ervan! Ja, zelfs met de hittegolf ben ik een blij mens, behalve dan dat ik vannacht echt niet in slaap kon komen (dat slapen is nu eenmaal 'mijn dingetje'). Ik had eigenlijk even warm moeten afdouchen van tevoren zodat mijn lichaam van binnenuit alvast kon afkoelen. Ik heb me er niet te druk over gemaakt, wetende dat de dag voldoende rustmomenten zou schenken. Wat ik nu dan achter de computer doe? Betrapt: absoluut geen rustige activiteit! Ik merk dat nu we langzaam richting het einde van de vakantie bewegen, dat mijn mind me weer regelmatig bij de kladden heeft en dat ik in de denkmodus beland: wat is er te doen qua opstart van het nieuwe yogaseizoen, hoe ga ik dat (een beetje leuk en op tijd) communiceren en - nog wel het belangrijkste - hóe ga ik het vormgeven! Dat hele proces gaat niet zonder slag of stoot, ik heb echt wel 'last' van opstartperikelen. Dat komt oa omdat dit toch nog anders-dan-anders is en voorlopig waarschijnlijk blijft én, eerlijk is eerlijk, confession: ik heb me nog niet helemaal eigen kunnen maken in dat wat ik allemaal nodig denk te hebben voor dit nieuwe seizoen! Noem het ook een brainfreeze van een 50-plusser die de laatste weken voor de vakantie alle mogelijke scenario's (van heel positief tot de echte rampenversie) probeerde uit te werken ('om maar goed voorbereid te zijn') en nadat ze zich in eerste instantie fanatiek gestort had op de zoektocht naar een nieuwe webcam (betere kwaliteit voor een prettig prijsje...dat bleek vrij onmogelijk!), een nieuw uitzendmedium en een reserveringssysteem voor de groepen (omdat niet iedereen wekelijks een plekje kan krijgen in de studio en we moeten gaan afwisselen tussen online & fysiek in de studio). De laatste dag ontstond kortsluiting in mijn hoofd: this is way too much, forget it! en trok ik de stekker eruit - eerst maar eens vakantie. Want, zo fluisterde ik mezelf toe toen ik mijzelf in de vakantiemodus settelde: wie weet hoe het er na de zomer uit gaat zien, corona-wise? Zit ik hier misschien van alles te regelen 'voor niets'. Een hele mooie quote, lekker Hollands, die me daar nog meer doorheen sleepte is: 'T O B N I E T , H E T K O M T T O C H A N D E R S'. Met die gedachte stapten we in de auto naar Zandvoort aan Zee waar we zo'n 12 dagen in het huis van mijn (zelf op vakantie vertrokken) zus mochten nestelen met gezin & aanhang en waar we de tijd van ons leven hadden - heerlijk weer, eenvoudige activiteiten zoals dagelijks wandelen door de prachtige stille Waterleidingduinen, bij zonsondergang een ijsje scoren op de boulevard (limoncello by far favoriet), op het terras van Noosa Beach kijken naar onze surfende dochter & vrienden, nippend aan een (oké, iets te duur (-; ) glas wijn of koel biertje en af en toe zelf ook een duik wagend. We bezochten Amsterdam en aten in de Foodhallen (buiten het centrum was Adam best te doen) en Leiden (topstad!) en lazen, luisterden podcasts en lummelden onszelf een slag in de rondte. Heerlijk! Terug in Groningen bleef het tropisch, wat zeg ik, werd het nog tropischer en schaften we de laatste schaduwdoek bij de Karwei aan om ons van de nodige koelte te voorzien. En lag er nog een zalige vrije week op ons te wachten. En alhoewel het me redelijk vaak lukt om nog in die vakantiestand te blijven, is het hier thuis wel weer meer een uitdaging. Want, hellup, het is dus nog niet helemaal 'klaar | rond | af', dat nieuwe seizoen. De nieuwe webcam is er nog niet, het reserveringssysteem moet nog en..en.. Nu dus moet yoga - 'van de mat af' - z'n dienst bewijzen. Panieken kan en is een optie, maar rustig doorademen óók en de mogelijkheid accepteren dat het er straks nog niet 'strak' staat, óók! Ik kijk bewust niet naar al die vrolijke 'hallo we zijn er weer' berichten op social media van andere yogastudio's die toch altijd weer beter lijken te weten wat te doen dan ik. Vergelijken is de snelste weg naar ongelukkigheid, weet ik inmiddels. Het zal toch op z'n tadelungts moeten. Ik wil nog een paar dagen volop genieten van de vakantie, dus het zal straks 'in fases' gaan, dat opstarten. De regering komt hier ook al tijden mee weg, dus waarom ik niet (knipoog!!). Ik geef mijzelf de komende tijd nog wat ruimte voor spielerij - en daar hoop ik jullie ook blij mee te maken. Het weer zou zo nog wel eens een paar weken mooi tot goed tot lekker kunnen blijven - en de beste (en veiligste) manier om de lessen tot ons te nemen is vooralsnog buiten. Dus dat blijft op de agenda, waarbij ik per week een rooster maak van welke lessen ik aanbied. Het blijft yoga, meestal yin, vaak ook yin | do-in | yang, met een druppeltje mindfulness en natuur erbij...sounds good? In de tussentijd zal ik mij meer en meer eigen maken in de technische vereisten om de zaak nog wat te optimaliseren - dat is wel zo fijn voor de perfectionista in mij die ook af en toe hysterisch om aandacht vraagt. Tussen nu en oktober zullen we dan langzaam richting een vast rooster bewegen. Als ik het zo zeg, word ik er eigenlijk best blij van!
En dan lees ik van een collega yogadocent vandaag het volgende:
Maar het belangrijkste is dat noch mijn lichaam, noch mijn psyche, noch mijn ziel, t nog kunnen opbrengen om zaken buffelend uit de grond te stampen. Zeker niet wanneer er verschillende zaken naast elkaar lopen die allemaal tegelijkertijd uit de grond gestampt moeten worden. Eigenlijk breng ik het 'uit de grond stampen' überhaupt' niet meer op. De haastige ondertoon ervan, maakt me ongelukkig. Haast, in feite gebaseerd op angst. Angst om achterop te raken bij de vaart der succesvolle ondernemers, angst vergeten te worden, klanten te verliezen, onvoldoende inkomen te genereren enz. Angsten die ik van haver tot gort ken en ook begrijp, maar waar van uit ik niet (meer) wil leven. Walk my Talk. In mijn lessen heb ik het vaak over 'de vrije val'. En over 'je toevertrouwen'. Aan de grond, de zwaartekracht, aan je adem, aan je lichaam, aan het leven in je lichaam etc. Doe ik dat zelf eigenlijk wel? Ten dele. Het overlevertje in mij kan zich aardig verdekt opstellen vandaag de dag, maar geeft zich heimelijk niet gewonnen. Hierbij bedank ik dus mijn overgang, die me zo vakkundig de weg verspert, wanneer ik me mee laat sleuren door dat overlevertje, die ik trouwens ook bedank.
Ik snap het. Helemaal! (ook over die overgang -;)
En nu weer terug naar mijn boek onder de schaduwdoek ♡.