'Waarom ga je de komende tijd niet wat meer uren les geven?' De afgelopen week is mij deze vraag een paar keer gesteld. Het stellen van zo'n vraag (waar niets mis mee is, het is een legitieme vraag; ik heb 'm mijzelf deze zomer ook veelvuldig gesteld) zet bij mij altijd een heel mechanisme in werking. Natuurlijk had ik al een antwoord geformuleerd omdat ik de vraag wel verwachtte - ik was er dus op voorbereid. En mijn antwoord leek kant-en-klaar, helemaal in orde, goed afgewogen en beargumenteerd. Maar toch werd er weer wat losgemaakt, het was blijkbaar in mijn hoofd ook nog niet helemaal 'af'. Dat is het mooie van zo'n vraag, het zet het denkproces weer op scherp en om het voor anderen nog eens te benoemen, kwam ik ook weer dichter bij waar het voor mijzelf om ging en gaat. Dat is trouwens niet alleen een 'hoofd'-zaak maar ook een 'hart'-zaak; die twee (met daarbij nog wat gepruttel in de onderbuik) staan niet los van elkaar, integendeel!
Gistermiddag, nadat de vraag nog een keer was gesteld, kwam er een moment van 'opstand'. Of noem het opwinding. Ik besprak het thuis met mijn vriend en hij gaf mij een nieuw inzicht (waarvoor dank! Je kunt nu eenmaal niet alles zelf uitdenken). Dankzij hem verplaatste ik mijzelf even in de situatie van een werknemer (in loondienst) die van de werkgever te horen krijgt: we moeten er maar even de schouders onder zetten, en om iedereen te bedienen en al het werk af te krijgen, ga je de komende tijd dubbele uren draaien. En oh ja, je krijgt er niets extra voor betaald, want het is nu eenmaal crisis en samen moeten we het doen (Rutte's adagium). Dan denk je als werknemer toch: ja, toereledokie! Dat gaan we dus niet doen! Je werkt 32 uur, daar heb je je redenen voor (gehad), en je gaat nu niet opeens doodleuk 40 of 50 uur werken, zeker niet voor nop! Hoe graag je je werk ook doet, hoe leuk je het ook vindt, hoe aardig je je baas ook vindt en hoe nijpend je de situatie ook vindt. Toch? Ik denk dat je dat denkt.
In Nederland (en niet alleen hier, in de hele Westerse samenleving, in het kapitalistische systeem) hebben we arbeid aan geld gelinkt en geld als grootste goed gekenmerkt. Zonder geld kunnen we niets, geen eten kopen, niet naar het ziekenhuis, niet op reis. Dus krijgen we een salaris. Je hebt in loondienst een uurloon - en het aantal uren opgesteld komt op een maandsalaris. Wil je meer verdienen, moet je in hogere schalen komen, een andere baan zoeken of (betaald) overwerken.
Als zzp'er heb je ook een uurloon - die reken je zelf uit volgens een formule, waarbij je je situatie inschat, hoeveel wil ik werken, wat wil ik verdienen, wat verdienen mijn collega's ongeveer, wat is mijn dienst waard, hoeveel overhead uren + kosten zijn er, je wikt en weegt wat en dan komt er een bedrag uit. Meestal duurt het dan een tijdje voordat je ook echt verdient wat je wilt verdienen - in geld uitgedrukt dan, misschien levert het al wel eerder 'het plezier' en 'de vrijheid' op, maar als je geen grote vissen & nog diepere vijvers hebt, is het ieder jaar proberen voldoende binnen te harken, voldoende voor het huisje | boompje | beestje, voor een beetje leuk, voor studie kind, misschien voor in geval van ziekte & de naderende ouderdom én voldoende voor een extra spaarpotje (wordt nu extra op gehamerd: zorg voor een buffertje mensen!).
Nou komt het 'grappige': nadat je je uurtarief zo'n beetje hebt vastgesteld, loont het in sommige gevallen om meer uren te draaien, vooral commerciële opdrachten zijn hiervoor geschikt (helaas pindakaas: deze zijn in maart allemaal afgezegd en in het najaar nog maar te bezien of deze weer aantrekken - vooralsnog is de agenda behoorlijk leeg!) maar in veel gevallen, en in het geval van 'mijn casus' (meer uren yogales geven om alle deelnemers wekelijks een plekje te gunnen in de studio) niet! Omdat ik door de vermaledijde ander-halve-meter-maatregel nog maar de helft van mijn leden in de studio ruimtes kwijt kan, zou ik door extra uren les te geven, de andere helft ook kunnen plaatsen. Maar dat genereert voor mij geen extra inkomsten! Gaf ik voorheen 1 les voor 8 deelnemers, zou ik er nu 2 geven voor hetzelfde aantal deelnemers. Dus vergelijk het wederom eens met een werknemer in loondienst: wel extra uren werken, maar het levert geen extra salaris op. Lekker!
Wat levert het mogelijk dan wél op? Dat de meeste deelnemers ondertussen na ca 4 maanden yoga-van-een-schermpje snakken naar fysiek les in de studio, waar de sfeer anders is, de juf beter kan begeleiden, waar de tijd & een fijne plek voor is gereserveerd búiten je huis (huis: sinds corona de 'alles-in-één-plek', waar niet alleen maar gewoond wordt maar ook, tussen het speelgoed en de wasmanden een geïmproviseerde werkplek is gecreëerd, waar je de discipline op moet brengen ook nog een yogales daadwerkelijk te doen terwijl om je heen kinderen, partners, huisdieren, gedachten aan boodschappen & de was zorgen voor afleiding. Die plek, ja). (Bijna) iedereen wil weer terug naar hoe het (voor corona) was, want dat was fijn. Een warme hand van mij op je rug doet bij de houdingen wonderen, ik wéét het. En voor mijzelf is het ook zoveel leuker om de mensen te zien en (de ontspanning of 'het resultaat') te ervaren. De wens en de behoefte snap ik volledig. En dan is er mijn streven of in ieder geval de pleaser in mijzelf om daar zoveel mogelijk naar toe te bewegen. Dat voelt dan even als 'het juiste' om te doen. Maar tegen welke prijs?
Natuurlijk heb ik zelf, geheel vrijwillig, gekozen voor het zelfstandig ondernemerschap. En wist ik dat het heus niet altijd geweldig fijn en leuk zou zijn. De vrijheid sprak mij aan, en iets zelf vorm kunnen geven, helemaal op je eigen manier. Ik wilde inspireren, laten zien dat anders leven kan en z'n waarde heeft, wetende dat leven in een hamsterradje de meeste mensen veel kost - dat wist ik uit eigen ervaring en wat dat betreft was het ondernemerschap dan ook niet helemaal een vrije keuze: het was dit of een burn-out on his way. Ik had ook een andere baan kunnen zoeken, maar ik had een verlangen naar een eigen iets, waar ik mijn kernwaarden in kwijt kon. Deze kernwaarden, die ik jaarlijks onder de loep neem en kijk of ik er nog naar leef, of ze nog goed voelen en of ik op de goede weg ben, veranderen soms een beetje maar niet veel. Ze horen bij mij. Deze waardes zijn momenteel: vrijheid | rust | natuur | eigenheid | uitstraling. Als ik het plak in één zin komt het ongeveer op het volgende neer: ik wil in alle vrijheid mijn leven vormgeven, waarin rust & ontspanning belangrijk zijn, de natuur mij daarbij ondersteunt en ik blijf zoeken naar authenticiteit & mijn eigen unieke uitstraling (qua bedrijf, maar ook als persoon). Ik hou van langzaam leven. Ik hou van rust & stilte en wat dat voor mij doet (als enorme zenuwpees van nature kan ik niet zonder). Ik hou van mooie dingen die niet duur hoeven te zijn. Ik wil uitstralen wat ik belangrijk vind, in zowel de vormgeving van mijn bedrijf als in mijn dagelijkse activiteiten. Ik wil practice'n what I preach. Overgaan naar meer uren lesgeven, vanuit angst om te verliezen en meer vanuit plichtsbesef dan vanuit overtuiging, gaat mij teveel kosten, dat weet ik nu al zeker. Zover ken ik mijzelf.
Het runnen van mijn eigen studio, mijn eigen bedrijf, bevalt nog steeds heel goed, met natuurlijk dagelijks de normale gedoetjes, twijfels, off-days, tegenvallers, gezoek en vallen en weer opstaan. Zelfs toen alles in maart tot stilstand kwam, mocht ik mijzelf gelukkig prijzen. Geen hoge maandlasten voor huur van ruimtes of personeel dat betaald moest worden. Lieve, trouwe deelnemers die mij bleven steunen en naar de online versie van mijzelf overschakelden, mijn lessen bleven volgen op het scherm en er dus voor zorgden dat ik mijn hoofd boven water hield. Dankbaar! Natuurlijk maakte ik mij regelmatig zorgen, maar ik genoot ook van het leven in een tragere versnelling: dat past bij mij. Ik maakte plannen voor na-de-zomer, maar die werden net zo snel door de realiteit van tafel geveegd. Ik maakte rekensommetjes en afwegingen tijdens lange wandelingen met de hond (waar mijn gedachten door de bomen en het groen langzaam in mijzelf afdaalden tot mijn hoofd, hart & buik alle drie instemmend bromden). Werkelijk alle denkbare scenario's zijn de revue gepasseerd; van grote ruimtes huren, meer groepen les geven, alternatieve werkzaamheden bedenken tot volledig online programma's maken, zelfs tot stoppen met alles want wat als...(2e golf...nieuwe lockdown...klantenverlies). Ik weet dat ieder bedrijf/instelling wel een 'taskforce corona' heeft - een team van mensen dat zich bezig houdt met corona-gerelateerde issues, van protocollen opstellen, thuiswerk-mogelijkheden, ziekmeldingen, gangpaden met richtingaanwijzers, vergaderingen via zoom, werknemers begeleiden en informatie verschaffen. Ik krijg te horen dat dat heel, heel veel tijd en energie kost want zoveel onduidelijkheid, zoveel veranderingen steeds weer en willekeur, om nog niet te spreken over onzekerheid & angst en alle emoties die daarbij langskomen. Ik weet het! Ik ben zelf mijn eigen taskforce. Ik speur op internet ook naar handvatten maar word net zo duizelig van alle meningen, tegenstrijdige info en verwachtingen/eisen. Zonder ruggespraak, met slechts op afstand wat collega docenten en een branchevereniging, de KvK en ZZP-Nederland, probeer ik mijn eigen koers te varen. Rust is er voorlopig niet bij, en veel misgelopen inkomsten terughalen ook niet. Dan blijft over: doen wat goed voelt. Waar ik achter kan staan, wat ik durf te bieden als een goed pakket (studio & online combi) met een flink stuk van mijzelf en een beetje van Maggi, in de hoop dat jij, mijn klant, daar ook tevreden over bent en het 'de moeite & het geld waard vindt'. Er zijn geen garanties, in september is het ieder jaar weer koffiedik kijken, dan zijn er altijd stoppers en starters, en dit jaar is het koffiedik nog wat compacter, wat complexer en qua smaak ook wat minder lekker - misschien, maar misschien ook niet. Ik onderneem, op mijn manier, met mijn stukje eigenheid, in overeenstemming met hart, hoofd & buik, vanuit een zuiver gevoel van willen geven zonder mijzelf te verliezen.
namasté ♡