vrijdag 4 september

vanochtend werd ik wakker met een ietswat watterig hoofd en een lichte vorm van benauwdheid. En ja, ik gebruik bewust de ontkrachtende termen 'ietswat' en 'lichte vorm van' want meer was het ook niet. Maar genoeg om direct de piekerstand aan te zetten. Voor ik m'n benen over de rand van het bed gooide had ik mijn agenda al in gedachten gescand en was ik al richting de besluitvorming. Met in mijn hand mijn eerste bak koffie appte ik toen maar mijn yogagroep die om 9.30 uur bij mij voor de deur zouden staan: jongens, ik ben verkouden, ik cancel de les. Het is niet anders!

donderdagavond, de dag ervoor, gaf ik ook les. In prima conditie, overigens! Het is de eerste 'volle' yogaweek na 2 weken kalmpjes opstarten, en ik had al tmet veel plezier een paar lessen in de studio's gegeven. Wel waren er een paar afzeggers die kampten met een verkoudheid, en stappen gingen (of mopperend moesten) ondernemen richting teststraat, en in ieder geval mijn studio nog even wilden mijden. Nu heb ik gelukkig iedere week ook een online les klaarstaan, maar toch werd ik direct met de neus op de feiten gedrukt: dit kon nog wel een bizar seizoen worden. Iedere week afzeggingen door loopneuzen, hoestpartijen of andere vage verschijnselen die heel-misschien-toch-wel-corona-konden-zijn. Ik hield donderdagavond al mijn hart vast. En toen was ik vrijdagochtend zelf de sjaak.

een uurtje later

mijn groepje stuurde ik de online les toe, dat gaf wat rust. Volgende week misschien kijken of ik ze extra in de studio zou kunnen ontvangen. Compensatie - dat voelt toch als een must, ook al kan ik er zelf ook niets aan doen. Maar dat voor latere zorg. Ik vond de corona test pagina op mijn telefoon en logde in met mijn DigidD. Ik woon in Groningen. Hier is corona tot dusver toch redelijk op afstand gebleven. Ik zou toch vast wel over een uurtje terecht kunnen. Zou het een corona (was-)straat zijn, een 'drive-through'? Als het niet zo serieus was zou ik me er bijna op verheugen. Maar dat ging snel over. Na het beantwoorden van wat vragen vulde ik mijn postcode in. 'Geen testmogelijkheden' kreeg ik op het scherm. Ik probeerde een iets andere postcode in dit gebied. Riente. Bel voor een afspraak, was de melding. Dus ik bel (het zal wel iets technisch zijn, dacht ik nog). Ik stuit op de stem op een bandje en na een lange introductie kom ik in de wachtstand. En dat voor 20 minuten. Daarna een aardige stem die me vertelt dat ik geen afspraak kan maken - alle locaties binnen 100 km zijn volgeboekt! De aardige mevrouw vertelt me dat veel mensen zonder klachten, maar net terug uit een land met code oranje, niet in quarantaine willen of van hun werkgever niet in quarantaine mogen als het niet nodig is, zich direct laten testen. Daardoor was er dus geen plek voor mensen met 'échte' klachten. De GGD's kunnen het niet aan en de laboratoria kunnen het ook niet bijbenen. Zie hier de realiteit. Ik kreeg het advies om het om het uur te proberen via de site en een beetje te spelen met de postcode, misschien dat ik er dan ergens doorheen kwam als iemand een afspraak afzegde, of zoiets.

weer een uurtje later

dat deed ik dus. En ik had na een half uur beet. Drachten. Half uurtje rijden, een dik uur later was er plek. Dat was te doen. Ik boekte mezelf in en stapte in de auto. Ik was op tijd, maar niet te vroeg (zoals nadrukkelijk werd gevraagd) en kwam in een perfect georganiseerde rustige omgeving (geen test-straat dus, maar een leegstaand schoolgebouw) waar ik keurig door dames achter een scherm werd gedirigeerd naar waar ik naartoe moest. Nog een aardige mevrouw deed de wattenstaafje-truc en ik stond binnen 2 minuten weer buiten. Het was een komen en gaan van auto's en mensen met folders en hoestjes, maar nergens opstopping of gedoe. Het verliep heel smoothly. Nu de uitslag afwachten.

T U S S E N G E D A C H T E

Ik rij op de ringweg en ik zie een politieauto achter mij, met behoorlijke snelheid. Hmm, zie ik sirenes? Of moet 'ie er gewoon langs? Ik kijk op mijn snelheidsmeter, ik rij keurig 70. Of reed ik net harder, misschien wel 80? Nee, ik heb niet gedronken en ik rij keurig, rustig (maar niet té) als de perfecte chauffeur door, in mijn achteruitkijkspiegel hou ik 'de wet' naarstig in de gaten. Ze rijden voorbij. Ik ontspan.

Ken je dat? Ik voel mij vaak al schuldig voordat er iets aan de hand is. Durf nooit langs een bord 'verboden toegang' te lopen ook al is het in the middle of nowhere. Was mijn handen extra met die agressieve handgel bij de supermarkt terwijl ik net thuis met fijne, goede handzeep mijn handen heb gewassen - het hoeft dus eigenlijk niet. Maar als ik de jongen bij de karretjes donker zie kijken, doe ik het toch maar braaf. Ik wil bij voorbaat niet schuldig zijn. Dus ja, daar ga je dan, in je eerste 'echte' werkweek na de vakantie. Verkouden, maar ook maar een heel klein beetje. Maar toch. En vast niet je laatste keer, want een snifferijtje en een loopneus is nou eenmaal in de winter aan de orde van de dag. Ik vermoed geen corona, want kom buiten de paar yogamensen van deze week, bijna niemand tegen en hou me eigenlijk steeds goed aan die afstand. Maar toch.

Die benauwdheid erbij, dat gaf de doorslag. Maar als ik eerlijk naar mezelf kijk, dan weet ik dat ik het ontzettend druk heb gehad deze week en dat het opstarten me veel stress heeft gegeven. Ik moest aan een reserveringssysteem voor zowel de studio lessen als de online lessen. Buiten dat ik me dat zelf moest ontdekken en uitproberen, moest ik het ook vertalen naar mijn leden, uitleggen, ze meekrijgen en ze vragen om wéér iets nieuws eigen te maken, geen sinecure. Als ik stress heb, merk ik dat direct in de nacht(en). Die zijn lang en vol wakkere momenten waarin ik alles nog eens naloop, doorloop en afvraag. Mentaal werd er veel werk gedaan in het holst van de nacht, maar het echt herstellen van het lichaam, het verwerken van de dag, het uitrusten en zorgen dat de fysieke processen plaats kunnen vinden (organen/spijsvertering; afvalverwerking; immuunsysteem...), nou, dat kwam nogal in de verdrukking. Én, mijn andere 'achilleshiel', is mijn ademhaling. Stress? Hoge, oppervlakkigere ademhaling, vastzittend middenrif & benauwdheid. Hyperventilatie zeg maar. En dan ben je wel een yogajuf en wéét je in theorie heel goed hoe het zit en hoe het moet, het kan er bij mijzelf toch ook behoorlijk inhakken.

M.a.w.: de klachten die ik ervaar, zijn waarschijnlijk gewoon te wijten aan: stress. Ik ben 'gewoon' gestressed, en daarom ook vermoeid, en daarom ook wat kortademig en verkouden want even geen optimaal werkend immuunsysteem. Voila. Dat is het vast!

Maar toch...

zaterdag 5 september

de uitslag is binnen. Negatief. Geen corona. Gelukkig!

Maar dat wordt nog een lange herfst en winter, voorspel ik...