S T I L T E I S V O O R D E G E E S T W A T S L A A P I S V O O R H E T L I C H A A M

Ik ben gemaakt om te kluizenieren. Ik zou in een ander leven een monnik kunnen zijn. (Ware het niet dat ik niet zo ééndimensionaal ben en ook heel veel geniet van mijn liefste kring om me heen; ik durf zelfs te zeggen dat ik alleen zo van dat kluizenieren kan genieten ómdat ik leef met mijn gezin en kleine groep vrienden, die mij zowel alle ruimte geven om mijn leven in te richten zoals ik wil, maar mij ook voeden met hun verhalen, liefde, warmte en gezelligheid. Ik zou anders maar een zonderling worden (ook niet fijn!). Als ik zelf voorbij de ruis voel wat deze laatste periode mij vooral heeft gebracht of duidelijk heeft gemaakt, dan komt D E N A T U U R direct in beeld. De lange wandelingen met de hond maar ook alleen. Stilstaan op een mooie plek en staren. Opeens heb ik oog en oor voor vogels. Grappig detail: mijn vader had vroeger een volière met parkieten. Ik vond het toch suffig en begreep niets van zijn passie voor deze diertjes. Ik ben nog steeds een volledige leek maar luister nu bewuster naar het gefluit en voel hoe rustig het me maakt.

Nog zoiets: het bos! Als geboren Apeldoornse woonden wij middenin de Veluwse bossen. Verplichte wandelingen en fietstochten waren wekelijks aan de orde. Het boeide me niet, ik vond het bos eng. Donker en gevaarlijk. Ik zag letterlijk achter elke boom een verkrachter. Toen ik in Groningen kwam wonen, voelde ik me zo thuis in de leegte en uitgestrektheid van het noorden. Wat een ruimte, wat een overzicht! Dat laatste is niet veranderd, ik hou er nog steeds van, maar: ik ben ook weer verliefd geworden op bossen. De intense groene kleuren, de wijsheid van de bomen. Het geritsel van blaadjes. Ik voel me hier zo in thuis.

Gisteren deed ik een geleide meditatie. Ik trok mij terug op mijn zolderruimte (naast de natuur mijn fijnste plek) en stak een kaars aan, zorgde voor een comfortabele plek om te liggen en legde een oogkussen op mijn ogen, een deken over mijn lichaam. Een warme, lieve, zachte stem leidde mij naar een bos, waar ik een vogel trof. Deze vogel was mijn gids, zij wenkte mij en ik volgde haar intuïtief. We kwamen bij een waterval en konden via een nis achter de waterval komen. Daar lag iets op een steen, dat iets was voor mij en lag daar om een antwoord te geven op vragen die ik mijzelf stel. Het was prachtig en ik kon het antwoord duidelijk verstaan. Na afloop deed ik mijn ogen open en keek in de kaars die ik had aangestoken. Op het glas, waar de kaars in stond, stond een afbeelding van een vogel. Dat was mij nog niet eerder opgevallen (ik had het pas vorige week kado gehad van mijn dochter, voor mijn verjaardag). Dit ontroerde mij, de vogel uit mijn visualisatie stond dichter bij dan ik dacht. Ik hoefde haar alleen maar te zien.

Als ik dicht bij mezelf blijf en probeer te voelen hoe ik 'straks', in het post-corona tijdperk (wanneer dat zich dan ook aandient) wil doen, hoe ik T A D E L U N G T wil vormgeven, dan weet ik dat ik die natuur meer wil integreren. Ik wil heel graag doorgeven wat het mij brengt. Vanuit een 'zeker weten' dat de natuur voor ons allemaal helend is. We zijn allemaal natuur, onderdeel van het grote geheel. We zijn het een beetje kwijtgeraakt, maar ik weet zeker dat het de laatste tijd weer aan kracht heeft gewonnen. Heb jij ook gezien hoe blauw de luchten waren in het begin van de lockdown? Voel jij je ook meer betrokken bij de natuur, een connectie met Moeder Aarde? Heb je ook echt gevoeld wat rust en stilte met je doet?

Blijf me dan vooral volgen op mijn persoonlijke C A L L F R O M N A T U R E. Waar de wandeling naar toe gaat weet ik nog niet, maar het is vast de moeite waard.