Er gloort weer een sprankje hoop aan de horizon. Een stiekeme blik op de toekomst. Hoop is als een zonnestraal, een zacht briesje, een mooie herinnering. Het is niet altijd bestendig en wordt wel eens ingehaald door angst, realisme of pessimisme. Als we naar het nieuws kijken, is het gemakkelijk(er) die aspecten te voelen. Maar wie er oog voor heeft ziet toch ook die hoop, die vibratie van mogelijkheden en van verandering.
Vanaf de derde week van de corona-uitbraak nam ik mijzelf voor om me te voeden met positieve geluiden en inspiratie. Helaas is de nieuwsvoorziening als een verslaving: ik voel erg de drang om toch te blijven kijken naar 'de momenten met de MinisterPresident' en de talkshows, al is er echt niet iedere dag iets nieuws en belangrijks te melden - het zijn vaak herhalingen van zetten en speculaties/aannames voor de toekomst. Ik kom er maar zelden beter uit dan dat ik erin ging - daarbij, zeker na een talkshow waarin veel gewauweld wordt, kan ik maar moeilijk de slaap vatten. Iedere dag geef ik mijzelf bewust een zetje in de goede richting en zoek ik op waar ik mij wél goed bij voel. Ik weet, ook hoop en positiviteit is niet altijd gestoeld op feiten en heeft soms iets van de kop in het zand steken, maar tegelijkertijd werkt het als een natuurlijke krachtbron, waarvanuit ik, en een ieder die dat ook zo ervaart, tot handelen overgaat om deze hoop om te zetten in daden. Zonder hoop geen leven, zonder hoop geen vooruitgang.
De laatste dagen heb ik de afleveringen van 'Floortje blijft hier' teruggekeken. Prachtig gefilmd, een idyllische wereld, de stille natuur, de prachtige plekken in ons eigen land, hoofdpersonen die al voor corona een andere weg in zijn geslagen, een weg van meer vertraging en verstilling. Bij het zien van de beelden van de schaapherder zou je je acuut om laten scholen tot dit beroep (dit gevoel heb ik ook minstens 1x per jaar als ik onze stadskudde bij ons over de dijk zie lummelen, met alle nieuwe lammetjes vredig grazend dichtbij hun moeder). Het straalt precies uit waar ik, en ik weet zeker met mij zoveel anderen, naar snak: meer rust, minder prikkels. De natuur leent zich maar al te graag voor deze ervaring, de natuur ís, vraagt niets, oordeelt niet, gaat z'n eigen gang. De enorme kracht van de aarde en de natuur, het is ongekend. Het overleeft droogtes en ingrijpen van de mens. Het gromt wanneer het teveel wordt - maar het blijft ook flexibel en buigzaam. We mogen er goed voor zorgen, want de natuur zorgt ook voor ons. Het geeft ons zuurstof en adem-ruimte, ontlading van stress & pijn, het brengt ons weer met onszelf in contact. Mijn dagelijkse wandelingen met de hond, waarin ik zeker nu intens de geluiden waarneem, de kleuren zie en de uitzichten koester, waar ik nu heel bewust stilsta en alleen maar kijk naar de stille rimpels in het water.
Het mooie van deze tijd is dat je je ervan bewust wordt dat er veel schoonheid te vinden is in het nabije, in het lokale en in de verstilling, zegt filosofe Marli Huijer in de eerste aflevering van Floortjes programma. Je hoeft dus niet het avontuurlijke en het bijzondere elders te zoeken, het is dichtbij, het ligt bij je op schoot. En ook al hoop ik wel dat reizen straks weer tot de mogelijkheden behoort omdat dat mijn blik verruimt en mij vervult met zoveel geniet-momenten, ik weet nu meer dan ooit dat de parels op een steenworp afstand liggen en dat het mooie 'm niet zozeer zit in groot(s), meer, ver & vaak, maar in het nabije, het dichtbije.
Waar ik zelf in het gewone leven tegenaan loop is die enorme snelheid & veelheid, overal, in alles. De dag telt 24 uur, en er is nooit genoeg tijd om alles te doen, onze to-do lijstjes zijn eindeloos. Als ik iets zie als een missie in mijn leven is het wel het verzoenen met de tijd. Die is beperkt en ongrijpbaar, en hoe meer ik de tijd wil 'pakken' hoe minder vat ik er op heb. De laatste weken heb ik iets van gemak met de tijd ervaren - en dat voelt goed! Het zit 'm voor een deel in vertragen, maar ook in het anders bezien van de tijd. Ik denk dat het een queste for life zal blijven want hier ligt ook mijn oerangst: zal ik lang genoeg leven om alles te ervaren, mee te maken, te voelen? Tot mijn kern te komen? Met vroeg gestorven ouders voelt dat niet als vanzelfsprekend, ik denk zelfs dat ik haast maak omdat ik in de basis niet vertrouw op het oud mogen worden. De tijd als kostbaar bezien is een gift, want als het niets betekent, ga je er roekeloos en onverschillig mee om. Mijn droom is dat ik iedere dag een moment van oneindigheid en diepe tevredenheid heb aangeraakt, zoals ik dat soms in mijn yogabeoefening kan ervaren. Bliss. Dan staat de tijd aan mijn zijde, is het mijn vriend.
We zijn tot stilstand gekomen en is het niet zo dat we nu, weliswaar noodgedwongen, opeens de diep verborgen geluiden waarnemen in onszelf? Waar we normaal gesproken niet aan toe komen door alle drukte en afleiding? Dat we ons vragen stellen zoals: hoe willen we ons leven leiden? Willen we dat straks alles weer teruggaat naar normaal, naar zoals het was? Massaconsumptie, 3x per jaar op vakantie, productie draaien, een baan vol stress. Altijd volle agenda's, onze neuzen tegen het telefoonscherm gedrukt, 24/7 bereikbaar zijn. Nu je merkt dat het ook anders kan (moet zelfs), kun je je weer opnieuw verhouden tot de wereld, tot je verlangens, je liefste leven. Wat zou je willen dat permanent anders wordt ná het corona tijdperk? Wil je meer rust ervaren? Meer in vrijheid leven, autonoom kunnen zijn? Verbinding en gezelligheid met het gezin? Kwaliteit ipv kwantiteit? Meer lokaal eten kopen, minder vlees eten? Nu is de tijd om dat te realiseren, de perfecte tijd voor verandering. Daarom voel ik hoop, omdat dat geluid nu ook ruimte krijgt en het gezicht van een andere toekomst zich steeds duidelijker aftekent. Jij kunt nu beslissen wat jouw rol daarin is. Maak nieuwe, duurzame patronen in je leven, waar je blij van wordt, waar je je goed bij voelt. Wat jou een beter mens maakt. Het hoeft niet perfect, maar we hebben wel wat laten liggen de afgelopen decennia. Laten we het goed-maken. Nu is de tijd!
I K B E N H O O P V O L ♡