Als er plotseling op de rem wordt getrapt is het niet zo dat je gelijk stilstaat. Dat merk ik aan alle kanten. We zijn nu een kleine 2 week in corona-tijd. Twee weken geleden gaf ik nog (fysiek) les, op donderdag reed ik richting Het Eiland voor mijn yin yoga les. De eerste maatregelen vanuit de overheid werden genomen. Yogales geven mocht nog wel, maar ik voelde me al minder vrij. Gek hoe je al snel je sensoren afstelt op alarmerende signalen. Kuchen, hoesten, sniffen - zonder dat ik het wilde keek ik er toch anders naar. Argwanend. Bedenkend. Kan dit nog wel of lopen we hier een risico samen? Ik voelde me zelf gezond, maar had wel een hele lichte, nauwelijks waarneembare, neusverkoudheid. Als ik merkte dat het tijd werd om mijn neus zachtjes op te halen, probeerde ik dat uit te stellen tot iedereen met de ogen dicht op de mat lag. Het voelde ongemakkelijk en stiekem en toen besloten werd dat alle horeca en sportclubs de deuren moesten sluiten, was daar ook een moment van opluchting.
De eerste 3, 4 dagen werden geheel in beslag genomen door het kijken van tv, het volgen van het nieuws 24/7. En me verdiepen in het aanbieden van een alternatief voor mijn fysieke yogalessen. Ik was zeker niet de enige. In yogaland was het het onderwerp van gesprek en massaal gingen we over op online lesgeven. Op Facebook, Instagram, YouTube, Zoom, Webinargeek of wat nog meer. Gratis voor iedereen of voor eigen leden tegen betaling. We spraken en lazen en filosofeerden over of dat wel mocht: geld vragen voor deze vorm van lesgeven, voelde dat als profiteren? Mochten we eigenlijk wel reclame maken voor wat we nu aan het doen waren? Proberen er nog wat aan te verdienen, of er een (not so unique anymore) selling point van te maken. Ingewikkeld. Iemand in mijn groep zei al voordat ik de deur moest sluiten, dat zij - mocht de studio dichtgaan en ik mijn activiteiten zou moeten staken - mij wel door zou betalen, uit solidariteit. Het was het eerste en zeker niet het laatste warme gevoel dat ik kreeg, indirect dankzij de corona uitbraak. Solidariteit, denken aan de ander, zorgen voor elkaar. Dat alles kwam in grote mate op me af. Tussendoor maakte ik mijn eerste webinar (online omgeving) klaar, richtte mijn lege studio knus en 'esthetisch verantwoord' in voor de beelden en genoot ik beetje bij beetje meer van deze afgedwongen nieuwe route. Leuk, ik leer weer wat nieuws! En wow, het lukt! En yay, we vinden elkaar hierin, het is een win/win situatie. Zij blij, ik blij.
Ondertussen heb ik er 'al' 4 uitzendingen op zitten en hoef ik eigenlijk, buiten het gewone voorbereiden van de les, niet zo veel meer te doen. Camerastandpunt is bepaald, ideale lichtomstandigheden: check. De emails worden verstuurd. De mensen weten wat te doen. Het werkt, het gaat.
En de tijd wordt leger. Zou je denken.
De eerste weken leefde ik, terugkijkend, vooral in de adrenaline stand. Overleven en handelen. De kudde bijeen houden. Thuis en op het werk. Er gebeurde zóveel. Vind ik het normale leven al turbulent, in deze tijd gaat er een tsunami aan indrukken en informatie door het land. Het verwerken daarvan en anticiperen daarop vergt ontzettend veel energie.
Pas ná de eerste twee weken kom ik aan andere gedachten toe. En nog meer aan mijn gevoelens. Die gaan alle kanten op. Zo merk ik dat er ook voordelen aan de nieuwe situatie kleven. Alleen voelt het nogal selfish om deze te ervaren en te benoemen. Het zijn kleine en grote voordelen. Ik hoef bijvoorbeeld niet meer dagelijks de studio, het toilet en de 'openbare ruimtes' waar iedereen langs komt onderweg naar mijn thuis-studio, spik-en-span te houden. Op mijn antraciet grijze vloer zie je werkelijk ieder stofje en haartje en zeker van dat laatste hebben we hier in huis, met immer-in-de-rui-hond Rebbel en witte-pluis-kat Epke heul veel.
Dagelijks stofzuigen of swifferen was dan ook geen overbodige luxe. Hoeft even niet meer. Ook hoef ik deze trouwe viervoeters niet meer uit de studio te weren en mogen zij lekker op de yogamatten/dekens/kleedjes relaxen, iets wat ze goed afgaat en omdat wij veel op het dakterras aangrenzend aan de studio vertoeven is het ook nog eens erg gezellig. Knoflook eten op een lesdag mag weer, en de auto staat ook vaker stil op de oprit - beter voor het milieu, fijn voor de portemonnee.
En er is opeens veel meer tijd, tijd om zélf aan yoga te doen (schiet er normaal nog wel eens bij in), de dag rustig te beginnen en oude lesstof uit voorgaande opleidingen en bijscholingen tot me te nemen. Studeren dus, wat ik heerlijk vind want ik verdiep me in yogaposes en theorieën zoals een professionele kok zich in z'n ingrediënten en smaken verdiept. Er is tijd voor langere wandelingen met hond Rebbel en autoritjes met dochter Isa, meestal eindigend in een milkshake bij de McDrive, waar we ons echt op verheugen want terrasjes zitten er voorlopig niet in.
In theorie kunnen er nu heel veel dingen die voorheen vaak klem kwamen te zitten in de dagelijkse hussel. Boeken lezen. Klusjes doen. Kledingkast uitruimen, auto wassen. Mijmeren. Netflixen. Thuissporten. Ja, in theorie is er nu een zee van tijd, en 'gelukkig maar' dat we voorlopig nog thuis zitten want ik kom wat dat betreft nog tot niks. Waar ik om me heen vlijtige buren onkruid tussen de tegels zie krabben en ladingen grof vuil weg zie brengen, presteer ik (en met mij mijn huisgenoten) nog nauwelijks iets. En kom ik tot het inzicht dat het wat dat betreft niet alleen te maken heeft met 'te weinig tijd' maar ook met 'geen zin in'. Ik heb geen zin in klussen, praktische nuttige dingetjes doen. Die nuttige, praktische dingetjes doen wat ik massaal om me heen zie gebeuren, voelt voor mij als vakkenvullen. De gaatjes, de leegtes moeten gevuld worden, vaak uit onmacht of onrust, uit bezwering of uit erbij willen horen, schuldig voelen als je het niet doet. En geloof maar dat ik daar niet boven sta. Ik voel me dus ook schuldig als ik weer eens met een Flow op het dakterras neerkijk op mijn klussende omgeving. Nutteloos voel ik me ook als ik lees/hoor/zie dat zoveel mensen vrijwilligerswerk doen, boodschappen doen voor een ander, kaarten sturen aan eenzame ouderen en heel creatief met hun bedrijf of gewoon met hunzelf op de situatie inspelen en bij DWDD met een waanzinnig goed idee de handjes op elkaar brengen ('waarom bedenk ik niet iets ludieks/nuttigs/gat-in-de-markt-erigs'?).
Waarschijnlijk zitten we voorlopig nog wel thuis. En zullen al deze gevoelens en gedachten nog alle tijd hebben om te spoken en onrust te zaaien. Schuldgevoelens, angsten, you name it, ze zullen nog veelvuldig de revue passeren. Er zal tijd zijn om deze te doorvoelen, te doorleven en recht in de ogen te kijken. Noem het maar tijd voor bezinning. Wie of wat ben ik, en is dat wat ik ben en doe genoeg? Ik hoop daar antwoorden op te krijgen.
T O B E C O N T I N U E D