Ik ben vast niet de enige persoon wiens hoofd er zo uitziet als in de foto hierboven. De foto weerspiegelt behoorlijk accuraat mijn (en vast ook jouw) rommelige, chaotische biotoop onder de hersenpan. Zoals in iedere biotoop is het een levendige wirwar van gedachten, ideeën, angsten, beren (op-de-weg), visioenen, rekensommetjes, vooruitblikken, herinneringen, trauma's en schotten (in-de-roos). Ze lijken opgesloten tussen de hersencellen, verstopt achter de botten, badderend in het water en soepeltjes glijdend door het vet. Ze vechten zich een weg naar buiten, naar waar de aandacht is. Het is iedere dag weer een slagveld van jewelste: welke gedachten worden het meest gewaardeerd of gepamperd, en welke worden met grof geweld geweerd? Hoe dan ook is er nooit sprake van winners or losers: ze nemen de ruimte in die ze kunnen krijgen (door gaten en kieren) en het is er altijd vol.
Mijn truc om ze toch om te zetten in iets concreets en om niet te verdwalen in het doolhof van mijn hersenspinsels is ze hardop uit te spreken. Niet alle, maar juist die gedachten die ik wil gebruiken om 'iets' neer te zetten wat dichtbij mijn hartenwensen ligt (want buiten al die turbulentie in mijn hoofd is mijn hart ook aan het woord, zij het helaas iets bescheidener en helaas vaak het onderspit delvend). Ik hou mijzelf op deze manier op het juiste spoor, ik herinner mezelf eraan wat ik eigenlijk echt wil en dat ik niet steeds toe hoef te geven aan wat 'moet'.
WILLEN en MOETEN...natuurlijk zijn er dingen die moeten, daar kunnen we niet omheen. De was moet gedaan worden (maar misschien hoeft het nog niet vandaag?), er moet eten op het bord (maar geen haute cuisine toch?) en de hond moet uitgelaten (maar zodra de eerste stap op de dijk is gezet en de frisse wind mijn neusgaten instroomt, hond vrolijk wappert met z'n staart, dan WIL ik het ook best wel). Maar ik WIL ook heel graag schrijven, tijd nemen voor mijn eigen yogabeoefening, ik WIL heel veel lezen, kennis tot mij nemen, geïnspireerd raken. En zelf inspireren. Eigenlijk wil ik iedere dag terugblikken en de momenten tellen dat ik de dag heb gepakt, de kern heb geraakt, ook al was het maar voor even.
Dat hardop uitspreken ziet er voor een buitenstaander vast nogal zonderling uit. Gelukkig breng ik een groot deel van mijn dag alleen door, als dochter naar school is en man naar z'n werk. Dan valt het niemand op dat ik een beetje voor me uit brabbel. Het gebeurt ook wel eens als ik naar de stad fiets, me onbespied waan en een praatje met mezelf maak, en iemand dan echt wel vreemd opkijkt (alhoewel het beeld tegenwoordig niet meer zo uitzonderlijk is met iedereen die met oortjes in in in het niets zit te kletsen). Ik ben de verspreider van het woord én de ontvanger. Het zijn bezweringen, voornemens en geruststellingen, en het werkt als het afstrepen van mijn wish-to-do lijst (ik breng al pratende prioriteiten aan). Het hardop zeggen lijkt het ook af te geven aan 'het universum' - wat dat ook precies moge zijn. Ik weet niet, het lijkt meer te beklijven en ik lijk er figuurlijk op te 'spugen': deal! Dit is wat je zometeen gaat doen. Dat andere wacht maar even.
De intonatie verschilt ook nog wel eens. Op het moment dat het huis leeg is (maar mijn hoofd nog steeds vol) begin ik eerst vriendelijk en zacht te praten. 'Zo, nu eerst die bak koffie'. Ik ben ook niet te beroerd om tegen objecten te praten (tegen mijn telefoon: 'Jij blijft nog maar even in de la, nog geen behoefte aan extra geroezemoes') of tegen mijn huisdieren ('gezellig he, in het zonnetje.') Soms heb ik zin in muziek, meeslepende muziek en kan dat zomaar leiden tot meezingen en gekke danspasjes, wat me dan zo vrolijk maakt dat ik veel luider in de ruimte roep 'heeeeerlijk, ik dans! Get your ass of the couch, baby, and swing it out'! Ook zeg ik wel eens vanuit het diepste van mijn hart: 'wat ben ik een mazzelkont, wat heb ik een mooi leven, ik heb de liefde, ik heb mijn gezin, mijn familie, mijn vrienden, mijn yogi's, mijn gezondheid. IK HEB VRIJHEID!' Dat alles fluister ik dan met diepe dankbaarheid en respect.
Ik weet dat ik een roepende in de woestijn ben. Niemand die me hoort, of helpt, of antwoorden geeft. Maar dat is nou juist het punt. Ik hoef geen antwoorden, ik 'weet' het al. Ik weet ook dat alles wat alleen in mijn hoofd blijft uiteindelijk zorgt voor machteloosheid. Door er klank aan te geven, het uit te spreken, puur alleen voor mezelf, houdt het me bij mijn levensles, mijn missie. Het geeft in ieder geval de illusie van controle en het helpt mij om te (over)leven in de jungle van prikkels en informatie. Net zoals de stilte opzoeken, me verliezen in mooie muziek of een goede film, of een fijne yogasessie. Maar dat voor een andere keer..
