En daar zit ik nu...bijna 1,5 week later. thuis. in mijn yogastudio. ik kijk naar de foto hierboven, die samen moet vatten hoe ik mijn eerste stilteweekend beleefde. het is hier nu ook stil, mijn studio is voor mij altijd die veilige, rustige haven waaruit alle ruis vanuit de buitenwereld gefilterd is, door een zeef is gehaald. alsof er een bordje op de deur staat: druk? dan wegblijven! of misschien ook: druk? kom dan vooral binnen, maar laat de drukte buiten. meestal lukt dat, ook zonder bordje. komen de mensen voor de yogales nog vol in-druk-ken en geluid binnen, maar zegen ze direct neer op een matje - en ik zie het gebeuren, de rust daalt over ze neer.
de studio is ook een werkplek en een studieplek. daarom staat er ook een computer. zelfs twee. mijn liefste maakt daar de mooiste websites; mijn dochter leert er haar engelse rijtjes. ik doe er mijn administratie, ik mail, ik maak mijn nieuwsbrieven. tijdens de les zijn de computers door een licht gordijn afgesloten van de ruimte en is het enige wat je van ze merkt de muziek die de ruimte vult. na de les gaan de gordijnen omhoog en land ik weer terug in de werkelijkheid. want als een magneet trekt het mij(n energie) aan. mail checken, nieuwsbrieven van anderen lezen (ja, ik snap heel goed als je mijn nieuwsbrief niet (direct) leest, want dat is weer meer informatie, weer een nieuwsbrief tussen al die andere nieuwsbrieven en dan hebben we het nog niet eens over social media...), Facebook bijwerken, mijn administratie doen. vanuit het zijn kom ik dan in het doen. en mijn mind bemoeit zich er ook mee: die vindt het alleen goed als ik druk ben geweest, als ik 'aan het werk' ben geweest, als ik vinkjes achter mijn punten in mijn to-do lijstje heb geplaatst. dan pas krijg ik van mijn slavendrijver bovenin een schouderklopje, mag ik even relaxen, maar hoooo, niet te lang he, want er moet eten gekookt, een wasje gedraaid en een les gegeven.
en het lijkt nooit, nooit te stoppen.
behalve...en dat is de truc, tijdens een STILTEWEEKEND, of een retraite, of een fijn reisje weg van thuis. van mij zou het leven een aaneenschakeling van het beste van alledrie mogen zijn, maar let's get real: zo werkt het niet. maar hoe fijn is het om toch die stekker eruit te trekken, de boel de boel laten en de stilte op te zoeken? echt stil dan he, ook zonder die telefoon, zonder de computer, tv, gesprekken, prikkels. THE SOUND OF SILENCE. ik deed het vorige week en dat beviel mij ont-zet-tend goed! pluk ik daar nu nog de vruchten van? ja! natuurlijk is het veel gemakkelijker tussen gelijkgezinden en op een prachtige sfeervolle plek zonder verplichtingen naar binnen te keren dan thuis, waar je het zelf moet vormgeven. maar toch. alleen al door naar de foto's te kijken. ik ga dan vanzelf glimlachen. ik voel het gras weer onder mijn voeten kriebelen, ik hoor mijzelf weer fluisteren dat ik dankbaar ben dat ik hier mag zijn, ik ruik en proef weer dat tongstrelende eten, en ik knik weer vol instemming dat stilte toch het mooiste is dat ik ooit heb gehoord.
vrijdagmiddag 13.00 uur vertrek ik richting friesland, in de buurt van hindeloopen, elfstedentocht-gebied. mijn gps slaat een paar keer op tilt als ik van de grote weg af ben, dus ik ben echt, echt ver-weg. het onthaal op de locatie is warm, mijn gastvrouw (ramona) een leuke, jonge vrouw, yogadocente corinne& foodie/thuiskok marianne stelen ook direct mijn hart. met z'n drietjes verblijven ze ook het hele weekend in de grote boerderij en gaan ze ons verwennen&begeleiden. de groep druppelt binnen. een paar van mijn leeftijd, de meesten jonger. we hebben er allemaal zin in, behoefte aan. we eten wat lekkers, kletsen bij een kop thee, krijgen de 'huisregels' uitgelegd (programma, elkaars stilte respecteren, vooral genieten!) en dan gaan onze lippen op slot. tot zondagmiddag zijn we stil.
iedereen schuivelt en snuffelt, er komen boeken op tafel, een schriftje voor onze hersenspinselen, we schrijven ons in voor de yogasessie's, gezamenlijke meditatiemomenten, massages. vrije tijd blijft er voldoende over, al lijkt mij in eerste instantie het programma best 'ambitieus'. uiteindelijk merk ik dat het fijne ijkmomenten zijn en dat het niet als te veel voelt - dat komt vast doordat je niet zoveel energie verliest in de momenten ertussen - want dan ben je alleen met jezelf, en laad je jezelf heel snel weer op. het voelt heel goed in balans, de vaste onderdelen zorgen voor het niet helemaal wegzakken in pure lethargie, of alleen maar 'bankhangen'. de dag begint ook vroeg, en ook al ben je geheel vrij om lekker uit te slapen, toch voelt het beter om wel bij het ontbijt aan te schuiven en wel mee te doen met de yogales. zeker nu ik zelf geen les hoef te geven, maar gewoon een deelnemer ben. en net zo onhandig en onwetend als iedereen, want corinne geeft vinyasa flow lessen, wat betekent dat er veel staande bewegingen worden gedaan en ik dus ook weer eens mijn downward facing dogs mag uitproberen (wel -tig keer per les! die zit er nu wel lekker in..). ik geniet van de actieve lessen, misschien wel als tegenhanger van mijn eigen lessen waarbij we heel anders bezig zijn. het is volgens mij net het stukje yang dat ik nodig heb. en inspireert mij om thuis toch ook weer regelmatig dit soort lessen tot mij te nemen, om balans te houden tussen yin en yang.
de meditatiesessie's bevallen me ook goed. mijn monkeymind springt nog vrolijk alle kanten op de 1e keer. en tja, de 2e keer ook nog wel. ach, eigenlijk alle keren. maar ik stoor me er niet aan. ik practice verdorie toch maar echt wat ik preach, want ik weet dat je tijdens een les ook altijd flink wordt afgeleid door dat hoofd, en dat die slavendrijver met een zweepje achter je staat (wat lig jij hier te niksen? terwijl er zoveel valt te doen! sta eens op, hou eens op, ga eens aan de slag) maar who cares, laat maar kletsen, ik glimlach en ik adem. het valt me zelfs niet zwaar om lang in de meditatiehouding te zitten. soms raak ik zelfs in een warme, lichte staat van zijn, waarbij mijn lijf vrij en ontspannen is, en ik stil ben in mijn hoofd. geluksmomentjes.
verder wandelen we tussen regenbuien door, alleen of samen, maar altijd stil. mooi vind ik ook dat een deelnemer op de heenweg op een bankje gaat zitten, kijkend over de waddenzee, een waterig zonnetje op haar hoofd. op de terugweg haakt ze weer aan. iedereen gaat z'n eigen gang. terug 'thuis' wacht ons de open haard, trekken we sloffen en warme sokken aan (behalve ik, ik vind het nou eenmaal zo lekker om op blote voeten te lopen over die houten boerderijvloer of zelfs over het natte, frisse gras als ik buitenlangs naar mijn kamer loop), pakken we onze boeken of tijdschriften, onze pen en opschrijfboekje, of rollen we ons op de bank op voor een powernap. totdat we stil geseind worden dat het eten klaar is.
het eten...ik overdrijf echt niet als ik zeg dat ik in geen jaren zo lekker heb gegeten! echt waar, wat kan eten ongelovelijk lekker zijn. en voedend, niet alleen vullend. we eten 99% veganistisch (de 1% niet-vega is te danken aan de opgeklopte melk die ik in mijn enigste kop koffie van de dag - het 11 uur momentje - schenk, en in vele andere dankbare kopjes) en het is tongstrelend. iedere keer heb ik weer een halleluja-momentje. wat een topwijf, marianne. mag ik jou alsjeblieft in een doosje mee naar huis nemen, wispel ik haar geluidsloos toe. natuurlijk staat ze daar een hele dag haar best op te doen en natuurlijk gaat mij dit thuis niet lukken (zowel het klaarmaken, als de tijd daarvoor vrijmaken als bepaalde - jonge - gezinsleden verleiden tot het nemen van een hap) maar juist dat besef maakt dat ik smul van iedere hap. en dan ook uren niet hoef te eten, want volledig verzadigd ben. en nee, ook geen wijn mis terwijl ik dat toch echt wel erg lekker vind. zelfs de watertjes zijn lekker (met gember en citroen) en we krijgen allerlei theesoorten te proeven. ik mis marianne nu al.
en ja, onverbiddelijk wordt het dan 13.00 uur zondag. we mogen tijdens de lunch weer praten, maar gek genoeg doet niemand het. we genieten nog even van de stilte. daarna praten we kort na. iemand verwoordt het zo: alsof het een heel weekend zondagochtend is. mooi. ik bedank iedereen uitgebreid (dat dan weer wel) en spreek mijn dankbaarheid uit. dat voelt best kwetsbaar en ik voel wat tranen prikken. ik zie dat dat ook gebeurt bij anderen. we weten dat we zometeen weer terug in de wereld worden losgelaten. met alles erop en eraan. en dat is goed, dat is ook mooi. maar nog even niet. ik maak een korte omweg, bezoek hindeloopen, zet dan mijn gps weer op groningen en rijd de stad in het donker weer binnen.
ik ben blij weer thuis te zijn.
en ik mis 'daar', de stilte en alles.
volgend jaar weer!
Wil je ook een STILTEWEEKEND beleven? ik kan van harte dit weekend van STILLE VERHALEN aanbevelen. verwacht daarbij geen kloosterleven of spartaanse omstandigheden: dit weekend heeft een gouden (luxe) randje. je hoeft niet af te zien en niet af te wassen! het is dus zeker geschikt als je van wat verwennerij houdt en het extra bijzonder vindt als het allemaal 'klopt', de omgeving, de vormgeving, de invulling.
het weekend heeft mij dusdanig op mijn serene kop gezet dat ik heel veel zin heb om een soortgelijk retreat te organiseren. dat is natuurlijk niet in 1 dag gedaan, maar ik ben mij al aan het oriënteren. met net zo lekker eten, en ook met yoga en meditatie. laat mij weten wat je vindt, en of je ook graag eens zoiets wil beleven. en hoe je dat dan het liefst ingevuld ziet. ik ben benieuwd naar jullie reacties.
LET'S BRING A LITTLE BIT OF SILENCE IN OUR WORLD!