Allereerst, voor je verder leest, ik heb niet alle antwoorden. En ik geloof dat niemand die heeft. Binnen de yogawereld zijn er net zoveel visies als er leraren zijn. Het is lastig daar ‘de waarheid’ uit te halen. En is er wel een waarheid of zijn er verschillende zienswijzen, of meerdere wegen die naar Rome leiden? Na heel veel zelfonderzoek geloof ik dat wel. Er is niet iets dat compleet correct is en de weg naar ‘verlossing’ is lang en vol hobbels, er bestaat geen snelle route, geen highway to heaven, en is voor iedereen verschillend. De enige manier om erachter te komen is door te ervaren, te voelen en te zoeken naar wat bij jou past en ‘het’ voor jou doet.

Yoga is een manier om jezelf te verbinden met wat er in je leeft. Het oproepen van energie, het herstellen van je lichaam na intensieve sport of langdurig zitten/hangen, het vanbinnen voelen dat er iets kriebelt, dat het stroomt. Kijken of je je lichaam zo kunt verzorgen dat het gezond en vitaal is. Waarmee je direct ook je energetische-ik en je mentale/psychische-ik voedt. Je bent meer opgewassen tegen de dagelijkse hectiek en prikkels en je voelt je letterlijk opgeruimder met een schoon lijf (en dan doel ik hier op schoon-van-binnen). Op die manier verbind je jezelf ook gemakkelijker met je omgeving, met de mensen om je heen, de natuur, de samenleving. Waarbij natuurlijk ieder weer z’n eigen aard heeft en het ervan afhangt of je een introvert of extravert persoon bent, we zijn er niet allemaal voor gemaakt om bij het kampvuur liedjes te zingen of je vrij en blij te bewegen in grote groepen op verjaardagsfeesten. Maar je voelt wat beter wat bij je past en waar je energie van krijgt en houdt. Dat is al een groot gewin.

De 'juiste' vorm van yoga bestaat ook niet. Wat spreekt je aan, waar heb je behoefte aan in dit stadium van je leven? En hoe ga je om met dat wat je dan tegenkomt? Niet alle mensen die bij mijn zijn komen proeven, zijn gebleven. Soms was er ook weerstand en dat begrijp ik heel goed. Een paar minuten liggen, voelen, ‘zijn’ in een lichaamsvreemde houding is soms heel confronterend. Het roept nogal wat op aan gedachten, oordelen en fysiek is het zeker niet altijd prettig. Van nature heb je de neiging om het fijne, prettige op te zoeken, dat maakt direct lekkere stofjes aan en daar kun je je gemakkelijk aan overgeven. Maar is dat altijd wat je nodig hebt? Misschien zijn de houdingen waar je fysiek en mentaal weerstand tegen voelt, wel juist de houdingen die je nu nodig hebt, die je nu verder brengen. Ik propagandeer zeker niet dat je je door die houdingen heen moet bijten - wie mijn lessen volgt weet dat ik altijd roep dat je zelf de kapitein van je schip bent en mag kiezen hoe en wat je met/in/tijdens de houding doet. Je mag er ook altijd uit, sterker nog, je moet eruit als je scherpe ‘rode’ pijn voelt. Maar soms kan het heel nuttig zijn om te onderzoeken waarom je uit een houding wilt en of je dat gevoel direct moet volgen. Kun je iets verzachten? Kun je je adem sturen naar de confronterende plek? Verandert de ervaring na een minuut? Komt er iets los, of: levert het iets op? Kun je de angst, het (voor-)oordeel, de pijn loslaten? Wat gebeurt er dan?

Een voorbeeld. Vooroverbuigingen zijn niet ieders favoriet. En hoe een vooroverbuiging te doen, wordt ook omhuld door allerlei theorieën en ideeën vanuit verschillende invalshoeken. Mensen met (onder-)rugklachten vinden ze vervelend (net zoals trouwens de achteroverbuigingen, die juist ontzettend helend zijn bij rugklachten). Er is angst, en angst verstart, gaat direct in je botten zitten en verstijft je spieren. Men is bang voor het gevoel dat er na de houding opkomt, soms voel je nog een tijdje ‘beurs’ na de houding - ‘en-dat-kan-toch-niet-goed-zijn’. Veel mensen voelen zich onzeker en stijf, en veroordelen hun beperkte ruimte en de paar centimeters dat ze ‘maar’ voorover komen. Dit alles gaat door de hoofden van (mijn) deelnemers als we met onze benen gestrekt in de vooroverbuiging gaan (in de yin yoga: caterpillar). Ik ken die angst, heb zelf vaak rugpijn gehad (en ben er zeker nog niet altijd van verlost). En vanuit een andere yogadiscipline geleerd altijd met een rechte rug naar voren te komen. En dan zou je nu met een ronde gebogen rug voorover moeten hangen, ontspannen zelfs! Pff…

Vanuit mijn eigen zoektocht en standpunt probeer ik mensen zacht te begeleiden in de houding, niets te overhaasten en te voelen wat het doet, waar hun mogelijkheden liggen. En mee te geven dat je misschien niet direct het gewenste resultaat hebt (lees: een pijnvrije, flexibele, ontspannen rug), maar misschien (eerst) het tegenovergestelde ervaart (lees: ongemak, weerstand, een gevoelige rug). Dat wil niet altijd zeggen dat de houding niet goed voor je is maar dat het tijd en vertrouwen nodig heeft. Dat er misschien wel wat aangeraakt is en veranderd is wat op den duur je lichaam heelt. Altijd met zachtheid en altijd binnen je eigen grenzen.

Ga op zoek en ervaar zelf, stap niet direct op bij de eerste weerstand, probeer die ‘nare’ houding aan te gaan (gelukkig zitten er in iedere les ook meer dan voldoende heerlijke, ontspannen houdingen en oefeningen die wel prettig zijn!) en blijf vooral doorademen. En bij twijfel, vraag de juf!