Pas weer kort op Nederlandse, echte Grunningse bodem na een indrukwekkende reis met het gezin op Bali.
Bali, tja. Daar heeft iedereen wel een beeld bij. Net zoals bij Ibiza. Of Frankrijk. Of de Waddeneilanden. Van tevoren hebben je hersenen allerlei beelden geproduceerd die passen bij het beeld ‘Bali’. En daar hoeven ze zelf niet zo creatief voor te zijn, want het wordt ze met de paplepel ingegoten. Met dank aan Pinterest, Instagram en Facebook. Paradijselijke plaatjes all-over. Perfecte plaatjes, zonder randjes, zonder rafeltjes. Witte stranden, hippe restaurants, surf dudes & chicks, oogverblindende groene rijstvelden, etc.etc. Genoeg om je maanden van tevoren al lekker te maken.
Wat zeg ik? Jaren van tevoren. Want al in 2013 opende ik een spaarrekening met de koosnaam ‘BALI 2016’. In het kader van visualiseren wat je graag wilt in het leven! Ik regelde een korte-sabbatical periode bij mijn toenmalige werkgever - en zo spaarde ik ieder jaar een week aan vakantiedagen en elke maand € 50,- aan vakantiegeld. Het gezin zou er lekker lang ‘in between schools’ tussenuit knijpen, zoals wij, voor onze dochter het levenslicht zag, altijd deden - toen nog niet geremd door schoolvakanties en enige luxe om de reis te doorstaan.
En voor ik het wist brak 2016 aan. En zat ik in een ingewikkelde beknellende relatie met bovengenoemde toenmalige werkgever, diende de overgang zich aan (letterlijk en figuurlijk), hing ik mijn baan aan de wilgen en nam ik DE STAP, de stap naar wat nu - met enige trots - tadelungt ♥︎ is geworden. Maar dochter doorliep nog steeds de lagere school conform verwachting en de wens om Bali samen te bezoeken, bleef als een constante factor in deze roerige tijden. En vlak voor mijn contract definitief werd opgezegd, boekten wij de vliegtickets naar het Indonesische eiland. Zo! Dat pakken ze niet meer van ons af.
En ook ik zat vol met verwachtingen. Die niet alleen waren gebaseerd op plaatjes op internet. Ik was er namelijk al eerder geweest! 20 jaar terug, met een andere liefde, 4 weken backpacken door Bali, Lombok en Flores. Waar Flores mijn eerste kennismaking was met de term ‘low-budget’, het fenomeen ‘bed ants’ en 8 uur lang in een lokale bus naast een beetle-noot kauwende opoe met kip-op-schoot hobbelen over onbegaanbare wegen en langs afschrikwekkende dieptes.
Hoe blij was ik toen om na afloop van die trip (die nu natuurlijk nog als extreem indrukwekkend en om nooit meer te vergeten in mijn hersenpan staat gegrift) aan te komen op Bali! De spreekwoordelijke hemel na de 'hel'. Ik trof weer schone huisjes met een echt toilet, leuke winkels, pizza op het menu, heerlijke massages en eindelijk geen diarree meer. Niet zo gek dat Bali voor mij direct synoniem stond met ‘halleluja’, oftewel: het summum. Mooier kon het niet worden.
Het was natuurlijk ook echt mooi! Ik herinner me nog een fietstocht langs de rijstvelden rondom Ubud. Het was bijna emotioneel, dat beeld: zo sereen, zo krachtig. Ook de tempels, in ieder dorp wel 3, maakten diepe indruk. Maar nog meer dan dat de mensen, de Balinezen, met hun rituelen. Iedere ochtend een offertje voor de deur van onze homestay, om het huis te zuiveren en de boze geesten te verjagen. Ik voelde me er gedragen.
Het was in de begintijd van mijn persoonlijke yoga ontdekkingsreis. Ik woonde in Arnhem en had net mijn moeder verloren. Mijn relatie was niet echt om over naar huis te schrijven - mijn vriend had een verslavingsprobleem. Ik voelde me altijd nerveus, opgejaagd, onbestemd. Ik vond een yogadocente in mijn omgeving, ze gaf les op haar zolder (toevallig?), het was kleinschalig en nog een beetje geitenwollensokken. Toch werd ik direct gegrepen door de ervaring daar. De stilte, de bewegingen, de energie die het teweeg bracht. Het zelfvertrouwen dat ik ermee opbouwde, het gevoel iets te kunnen (ik was altijd een sport-prutser, en als ik al iets kon op dat gebied, dan was ik ‘middelmatig’ en dat gevoel bleef altijd aan me knagen. Yoga paste me als een handschoen).
Bali was toen al een verzamelplaats van creatievelingen en spirituele geesten. De positieve energie was er overal tastbaar. Voelde ik me er daarom zo thuis?
Ik wilde dat gevoel weer ervaren. Nu yoga na meer dan 20 jaar echt bij mij was ingedaald, kon het niet anders dan dat ik dat ten volle zou meepakken in het yoga-mekka van de wereld. Ik maakte plannen om yogascholen te bezoeken en lessen te volgen. Mijn idee om een yoga teacher training op Bali te combineren met deze vakantie sneuvelde echter al snel; het zou dan teveel een ‘me’-reis worden in plaats van een ‘we’. Maar ik nam wel een yogamatje mee, voor mijn dagelijkse sessie’s. En zag me al op een verlaten strand in alle rust de butterfly pose ervaren.
Je begrijpt het al, je voelt ‘m al aankomen: weinig van dit alles kwam op mijn pad. Ja, ik deed regelmatig yin yoga houdingen, zeker als ik ’s-ochtends brak van een te hard bed opstond (want er wel enorm in luxe op vooruit gegaan, maar spartaans slapen kan blijkbaar ook in een 4-sterren bungalow). En als man en dochter nog een tochtje op de scooter waagden en ik even alleen achterbleef - om dan van de stress om die tijd compleet te benutten (wat ga ik doen? Flow lezen? Lekker tekenen in mijn dagboekje? Polaroid foto’s nemen? Yoga???) slechts 20 minuten te kunnen wegzakken in een fijne houding (en daar weer abrupt uit worden gehaald door de geluiden van het ronkende scootertje van de terugkerende family). Het lag niet aan de familie. Het lag niet aan mij en al helemaal niet aan Bali. Als het al ergens aan lag, dan was het aan mijn verwachtingen. Ik las ergens: vakantie is niets te doen hebben, en de hele dag hebben om dat te doen. Vergeet het! Ja, misschien wel op de Waddeneilanden, waar je al 10x eerder bent geweest en waar er geen drang is om nog iets te ontdekken. Waar je zintuigen al op ingetuned zijn. Of op een plek waar geen andere mensen zijn, waar je alleen bent met jezelf en je tijd. Dan misschien. In mijn realiteit viel het net even anders uit.
Dit was een familievakantie! En ik wilde ook dat het een familievakantie zou zijn! Dat betekent dat de dagen gevuld waren met zwemmen, uit eten gaan, spelletjes doen, tripjes, kijken naar een surfende dochter, shoppen met een gretige dochter, een Bintang drinken met mijn lieve genietende man en reizen van de ene plek naar de andere. En bijna altijd met elkaar, 24 uur met elkaar. Bijzonder, maar ook - en ik spreek voor mezelf - soms afzien. Want geloof me, dan heb je echt wel af en toe een akkefietje. Of twee. Zelfs, of juist tussen die prachtige rijstvelden en op die magische stranden. Maar bovenal waren we daar samen en snoven we de nieuwe indrukken op, genoten we intens en ontvingen we het in dankbaarheid. Over 4 of 5 jaar weer, als dochter opnieuw 'in between schools' is? En wie weet dat we dan samen op de yogamat staan! Een mens moet blijven dromen, nietwaar?
tadelungt ♥︎
✽ met speciale dank aan onze lieve begeleiders tijdens deze vakantie (onze chauffeurs), waarvan we zoveel hebben geleerd over het gewone Balinese leven, waardoor we nog meer respect en waardering voor dit bijzondere volk op konden brengen: Ketut, Wayan, Woody, Daddy en Pande. Namaste.