~ deze brief stuurde ik op maandag 23 maart naar mijn vaste leden die in tijden van corona mijn lessen online kunnen volgen ~

lieve tadelungt yogi's,

gisteravond was ik - eigenlijk voor het eerst - bang. En behoorlijk bang zelfs. Omdat ik niet denk dat ik de enigste ben die dat, af en toe of heel geregeld, overkomt, deel ik dit gevoel met jullie. Misschien herken je het, misschien biedt het troost. Het was eerst een dag als altijd. De zon scheen prachtig, voor het eerst hoefde er geen verwarming aan in huis en konden onze zonnepanelen hun werk doen. Ondanks de straffe wind was het heerlijk buiten tijdens mijn wandeling met Rebbel de hond. Ik haalde mijn dochter op van haar werk (vakkenvuller bij AH) en we reden een lang rondje recreatief met de auto, door de omliggende dorpjes en natuur, in slow-motion. Een beetje staren, een kletspraatje, heel gezellig. Daarna las ik achter glas in het zonnetje een tijdschrift en dronk een glas wijn. Een perfecte lente-dag. ❊ tot mijn zus mij een (zelfgenomen) filmpje stuurde van agenten die dichtbij haar huis in Zandvoort binnenkomende dagjesmensen rechtsomkeerd stuurden. Ga terug naar huis, werd gezegd. De stranden waren de dag ervoor overvol geweest. Mensen denken schijnbaar dat C. dan wel langs hun heen waait. Of denken ze uberhaupt? Ik heb een vrij positief beeld van de mensheid, maar hier had ik toch wel mijn bedenkingen bij. Mijn zus woont aan de enige toegangsweg vanuit Haarlem Zandvoort in, wat dat betreft kon de politie vrij simpel mensen tegenhouden. Zij wist dit weekend niet wat ze zag (en ze is heel wat drukte en toestanden in Zandvoort gewend). Kort daarna - ik was nu getriggerd - kwamen de foto's en filmpjes binnen van mensen bij de vuilstort, bouwmarkten en in parken. Ik belandde via het gewone nieuws en social media in een stroomversnelling van onthutsende beelden van onnadenkende, laconieke mensen. Toen moest de avond nog komen. ❊ Waar ging het uiteindelijk 's-avonds mis? Het begon 'goed' met een stukje afleiding/vertier tijdens 'Hollands Hoop', waarna we Lubach op Zondag keken - heel scherp en 'spot on' vonden we. Daarna wisten we dat er een speciale uitzending van Op1 met Jeroen Pauw zou komen. Er zat nog een kwartiertje tussen beide programma's, mijn vriend ging het loopje doen met de hond, ik stuitte op 'frontberichten' op 2. 'Een dagelijkse update met berichten van de frontlinie' (mensen uit de zorg plaatsen vlogs en filmpjes van hun werk en situatie op hun werk). Frontlinie? Dit voelt als oorlog! Bij mij triggert dit direct iets - noem het maar (doods)angst. Zelfs nu ik het hier schrijf, voel ik de beklemming en het dichtgeknepen gevoel in m'n keel. Berichten van de hardwerkende mensen in de zorg. Volle ziekenhuizen, IC's, tenten voor het ziekenhuis voor extra zorg. Wil ik dit zien? Ik voelde 'nee', maar keek toch. Alsof je niet weg mag kijken. En ook al waren de vloggers kalm en zeker bij lange na niet uit op hysterie, het kwam binnen. Van hieruit, met een knoop in de maag, zapten we door naar het vertrouwde gezicht van Jeroen Pauw en zijn compagnon Fidan Ekiz. Journalisten die ik altijd wel graag zie. Viroloog Ab Osterhaus was een van de gasten. En ik denk: daar ging het (bij mij) mis. Of beter gezegd: het was niet alleen wát hij zei, maar de algehele sfeer en teneur in het programma.

'We moeten nu in lockdown. Dat zei viroloog Ab Osterhaus gisteravond in Op1. “Hoe eerder, hoe beter. Het is vijf voor twaalf, als het al geen twaalf uur is,” waarschuwt de oud-hoogleraar virologie van de Erasmus Universiteit.'

Ik begrijp zijn woorden en nadat we getuige waren geweest van een (relatief klein, maar toch te groot) deel van de bevolking die nog steeds de schouders ophaalt bij dit virus, ben ik het er misschien ook wel mee eens. Maar de hele uitzending leek er een soort van 'NU OF NOOIT' gevoel te heersen - als we door zouden gaan zoals we nu doen, steven we af op een humanitaire ramp. En nogmaals: dat is misschien zo, en sommige mensen hebben dit soort 'klare taal' wrs. nodig om tot besef te komen, maar voor mij werkte het averechts. De angst sloeg genadeloos toe, de knoop in de maag werd groter en ik voelde me misselijk en opeens enorm gestressed. Wat het met mij deed, was dat ik verstrikt raakte in onbeheersbare doemscenario's. Ik sloeg spreekwoordelijk op tilt. ❊ Ik heb het programma niet afgekeken. Ik ben naar bed gegaan en heb een meditatie afgeluisterd met mijn koptelefoon op. De tranen stroomden over mijn gezicht. Mijn lichaam deed pijn, ik voelde alle stress-registers open staan. Pas na 2 sessie's (1 was niet genoeg) ontspande ik een beetje en uiteindelijk viel ik in slaap. leven in angst in plaats van vertrouwen? voor mij is dat geen optie. Pas op de plaats, nu moet ik het tij keren. Ik wil en kan niet in doemscenario's blijven hangen. We kunnen dit en ja, het is angstig en onzeker en ja, er verandert misschien voor altijd wat en het kan lang duren. Er staat ons nog heel wat te wachten en wat zijn we gezegend met een goed zorgstelsel en fantastische artsen en verpleegkundigen. Er zijn knappe koppen die zich met alle scenario's bezig houden en ik leg mijn lot in in hun handen. Maatregelen die afgekondigd worden zal ik volgen. Ik neem geen enkel risico en het is ook geen kwestie van onderschatten. Mijn gezond verstand absorbeert en registreert en houdt mij scherp. Tot zover het gezonde verstand en wat ons collectief te doen staat. Mijn rol, mijn deel in dit verhaal is dat ik wil bijdragen aan de zorg voor dat andere deel. Ons gevoel, ons gespannen lichaam, onze onrust in het hoofd en hart. Ik wil graag dat mensen nog de mogelijkheid krijgen om op een zelfgekozen moment afstand te nemen van de hectiek van alledag en 'bij kunnen komen' op de mat. Een uurtje van aanwezig zijn met wat er is, dat doorvoelen en dan merken dat als je het even de aandacht geeft, liefdevolle neutrale aandacht, dat het dan ook weer rustig wegdrijft. Als een 'meet & greet': ontmoet de emotie, maak er een kort praatje mee, zet het even in de spotlights en loop dan door. Je laat het dan weer gaan. Na gisteren merkte ik dat dat bij mij uiteindelijk ook weer zo werkt (gelukkig). Dat geeft mij houvast en ook weer de energie om met de online lessen en alle thuis-situaties om te gaan. positiviteit en vertrouwen helpen je immuunsysteem het heeft geen zin om angst weg te duwen. Maar ook niet om deze extra te voeden. Als je erg in angst en spanning zit, moet je lichaam alle zeilen bijzetten om dat te lijf te gaan. Snel raak je in een negatieve spiraal van slechter slapen, piekeren, somberheid of angst en lukt het nauwelijks nog hiervan te herstellen. Het lichaam kan alleen zijn zelfherstellende werkzaamheden uitvoeren als het daar de energie voor heeft en als er rust en ontspanning is. 'S-nachts als je slaapt, overdags als je bijvoorbeeld beweegt, de natuur in gaat, of iets anders doet waar je blij en relaxed van wordt. Investeer zoveel mogelijk in dit soort momentjes, klein en groot, omdat dit je op de been houdt! Ik kies (opnieuw) bewust voor het tot me nemen van positief nieuws, mooie initiatieven die inspireren, kleine gelukjes in het dagelijkse leven. Ik neem (opnieuw) tijd om zelf ook yoga te doen, te mediteren, te dansen op lekkere jaren '80 muziek, mezelf (en mijn omgeving) reiki te geven en via mijn handen (en massages) spanning weg te nemen. Ik eet zo gezond mogelijk maar geniet ook van de McDrive waarin we een MilkShake en friet kopen en ik deze 'gevoerd' krijg door mijn dochter tijdens het landelijk autoritje. Een paar weken binnen blijven? Mij lukt dat wel - en ik zal me geen moment vervelen. Maar voor anderen zal het minder gemakkelijk gaan en in sommige gezinnen lopen de spanningen op - dat begrijp ik volkomen. Hopelijk vind iedereen in deze uitdagende tijd z'n weg en een plek om af en toe terug te kunnen trekken. Bij mij staat er een bordje op de trap met 'niet storen' die een ieder van ons daar kan plaatsen om de 'stille ruimte' even te claimen. Mijn huisdieren pakken alvast hun kans - voor 't eerst mogen zij onbeperkt in de studio en wat liggen er daar lekkere 'snooze' plekjes!

blijf positief, blijf rustig en go with the flow ♡