(artikel voor de Reitdiepkrant, geschreven 22 mrt, gepubliceerd 26 apr 2020)
Het is zondag 22 maart als ik dit stukje schrijf. Buiten schijnt de zon barmhartig, de blauwe lucht is wolkeloos. De lente is 1 dag oud en verwent ons met dit stralende weer. Het nodigt uit om naar buiten te gaan, lange wandelingen te maken of dat eerste terrasje te pakken met een heerlijk koel glas witte wijn. Na een druilerige, natte winter hunkert ons lijf naar deze opwarming. We willen massaal onze behoefte aan zon en licht opsnuiven en deze dag is er perfect voor.
Ware het niet dat er opeens heel abrupt op STOP werd gedrukt en we nog maar enkele weken geleden werden geconfronteerd met een totaal nieuw fenomeen in ons leven. Een virusuitbraak die zich binnen no-time wist te vermenigvuldigen en die ons leven, ons zorgstelsel en onze voorspelbaarheid c.q. vanzelfsprekendheid van zaken op z’n kop zette. Uitbraken als deze volgden we voorheen met gematigde belangstelling via een kort item tijdens het journaal, toen het zich afspeelde in andere oorden (SARS – EBOLA). Het was wat, die gekke exotische toestanden, wat vervelend voor die mensen, maar ja, niet mijn probleem (‘gelukkig doen zich dit soort zaken niet in ons land voor’).
Maar nu zijn wij aan de beurt. Het is heel bijzonder wat dat met ons doet. Wat betekent het om opeens niet meer te werken (of juist, soms met gevaar voor eigen gezondheid, keihard te werken alsof je je in oorlogsgebied begeeft). Hoe voelt het om je ouders of opa en oma niet te kunnen bezoeken en een bemoedigende knuffel te kunnen geven? Hoe bizar is het om voor de supermarkt je handen te moeten wassen en de kassières achter een glazen afscherming te zien zitten. En hoe beangstigend is de eerste gedachte dat je bedrijf, waar je jarenlang bloed, zweet en tranen (en vooral veel liefde) in hebt gestopt, naar de bodem van de zee dreigt te zinken. Niet meer zeker te weten of je geld binnen komt voor boodschappen en hypotheek. En wat kost het een aanpassingsvermogen om opeens thuis te zitten met de kinderen, die niet naar school kunnen. Ze proberen te overtuigen van het feit dat dit geen vakantie is en dat er toch echt nog geleerd moet worden. Dit, terwijl je zelf ook nog probeert via een digitaal netwerk iets te doen wat op ‘werken’ lijkt. De lijst is oneindig, we hebben iedere dag om te gaan met nieuwe inzichten, verandering van houding en gedrag en afwegingen ‘met gezond verstand’ wat wel en niet kan.
Tja, dat gezonde verstand - daar schort het nog weleens aan. Nuchter en laconiek als we zijn, leggen we adviezen van het RIVM en de Rijksoverheid naast ons neer. Op een dag als deze zijn de stranden nog steeds vol - ondanks het met klem afraden door de autoriteiten van dit egoïstische gedrag. As we speak ontving ik net nog een NL-Alert met de oproep thuis te blijven bij verkoudheid of griep en de 1,5 meter afstand in acht te nemen buiten. Ik vrees dat de regering niet anders kan dan uiteindelijk het land op slot te doen, lam te leggen, om DE MENS tegen te houden. Als deze krant op de deurmat valt, weten we of dit ook is gebeurd, hoe het dan met ons is, of Corona ons nog steeds in z’n greep houdt of dat we mondjesmaat het sociale en werkende leven weer aan het oppakken zijn.
Het gezonde verstand. Daarover is genoeg gezegd. Als yogadocent heb ik ook zorg voor dat andere. Ons gevoel. Ons wel-zijn. Onze weerbaarheid en kwetsbaarheid. Doemscenario’s die door ons hoofd spoken, angst die we voelen in onze buik. In het normale leven proberen we zoveel mogelijk dit soort gevoelens weg te drukken of te vermijden. En daar hebben we dan ook veel tools voor: ons werk, ons drukke sociale leven, onze volle agenda’s en niet te vergeten de perfecte afleiders: onze telefoons en de tv (bingen! Netflix!). Maar nu ons leven voor een deel stil is komen te staan, worden we eerder en soms genadeloos geconfronteerd met deze (zeer menselijke) gevoelens. Wat nu? Het kan je aanvliegen als je niet gewend bent aan lege tijd. En door continue het nieuws tot ons te nemen, worden de unheimische, beklemmende gevoelens alleen maar sterker. Je hebt niet meer je normale rituelen om je aan vast te houden. Dit is voor veel mensen pittig.
Maar wat een geluk dat we in een tijd leven dat we op een andere manier met elkaar kunnen communiceren en in contact kunnen blijven. Zo heb ik mij binnen 2 dagen ‘omgeschoold’ tot online yogadocent. Ik wilde heel graag iets kunnen betekenen voor ‘mijn yogi’s’; mijn ca 50 vaste leden die iedere week lessen komen volgen en op de mat tijdens dat uur tijd hebben (maken) voor ontspanning, rust en het voelen van lijf & leden. Afgelopen woensdag had ik mijn eerste live stream yogales en merkte ik (en zij!) dat je daadwerkelijk met elkaar in contact kunt zijn ondanks de afstand en het scherm dat tussen ons stond. Ik overwon mijn perfectionisme (‘slecht beeld’, ‘stopwoordjes’ en ‘wat zit dat shirt raar’) en faalangst en dat leverde een prachtige ervaring op die ik de komende weken nog veel zal herhalen. Ik film met mijn telefoon korte ‘tutorials’, stuur inspiratiemails en krijg hartverwarmende whatsapp berichten terug met foto’s van woonkamers met laptops (waar ik mijzelf op het scherm zie zitten, lichtelijk vervreemdend..) naast een brandend kaarsje en een boeddha-beeldje. Er is volop verbinding en ontroering en ondanks dat mijn zakelijke opdrachten en workshops (begrijpelijk) zijn afgezegd en mijn inkomsten zijn gedaald, voel ik mij dankbaar dat ik op deze manier iets bij kan dragen.
Ik focus mij op alle prachtige initiatieven van mensen in het land. De lieve gebaren, de bereidheid om anderen te helpen, de zachte kwaliteiten die we allemaal in ons dragen komen volop in bloei. Viraal ging het filmpje ‘Thank you, Corona’ waarin deze initiatieven worden belicht en waarin we ook kunnen zien dat dit virus er ook voor zorgt dat het op vele gebieden nu even beter gaat met onze aarde. De lucht is op vele plekken schoner, we bekommeren ons weer om elkaar, we leven langzamer en bewuster, we lezen weer boeken en we beleven het NU intenser. Dat zijn mooie ontwikkelingen en dat brengt troost en vertrouwen. Laten we dit vasthouden als we straks weer vrij van het Corona virus zijn.
Als we tijdens het verschijnen van deze Reitdiepkrant nog middenin de Corona situatie zitten, neem dan mijn tips ter harte. Nu de tijd je vriend is, pak ‘m (figuurlijk) bij de hand. Pas je aan aan het nieuwe ritme en verzet je er niet tegen. Kijk eens of een lege agenda je iets anders aanreikt en vul deze positief in. Vertraag en beleef ieder moment bewust. Lach veel. Geniet van het kleine, het gewone. Benoem in gedachten (of hardop, dat werkt aanstekelijk) waar je dankbaar voor bent. Ga eens zitten op de bank of op een (al dan niet professorische) yogamat en sluit je ogen. Wat voel je, wat komt er in je op? Adem zacht en begripvol naar waar je angst voelt. Spreek jezelf bemoedigend toe. We kunnen dit! Kom in beweging, zoek de buitenlucht op (maar hou afstand, een tuin of balkon voldoet óók), doe een online yogales (er wordt heel veel gratis aangeboden). Of ga hardlopen, push-ups doen in de keuken, gebruik je fantasie. Eet gezond en werk aan je immuunsysteem. Ook daar is online veel over te vinden. En had ik al gezegd: lach veel en vaak?
Together we can beat Corona!
Ps. Oorspronkelijk was het mijn bedoeling om een stukje te schrijven over het yogafestival dat ik, samen met een bevriend yogadocente, aan het organiseren ben. Datum: 27 juni 2020. Op het suikerterrein. Op dit moment is het totaal onvoorspelbaar of dit festival door kan gaan. Maar toch, hoe mooi zou het zijn. De website is in ieder geval in de maak: www.so-yogafest.nl. Als we weer als vrije vogels mogen vliegen, sla dan hier je vleugels uit! Namasté.