Sinds kort heb ik een nieuwe identiteit. De yogajuf. Zelf gecreëerd natuurlijk, dus ik klaag niet. En handtekeningen hoef ik ook niet uit te delen. Maar het valt op dat ik op straat vaker word aangesproken met ‘hé, yogajuf!’. Meestal gevolgd door een grote grijns. Zo van: ons kent ons! En dat is (gelukkig) ook zo: ik ken al mijn ‘studenten’ nog stuk voor stuk bij naam en toenaam, want ondanks een vliegende start (flyeren is blijkbaar nog steeds erg ‘2016’: doeltreffend en voor velen de perfecte stimulans om maar eens te komen proeven van wat-yoga-nu-toch-is), ik blijf (voorlopig) een kleine yogaschool waar ik mij met hart en ziel over mijn ‘kinderen’ ontferm.
Mijn beroemde status is ook behoorlijk begrensd: het gaat niet voorbij de sluizen van de wateren in onze wijk. Het is een Reitdiep-dingetje. Zoals we onze eigen kapper, schoonheidsspecialiste, timmerbedrijf, fysiotherapeut en kraamhulp hebben, zo heeft de wijk nu ook haar yogajuf. ’t is ook net een durp!
Nu mijn dochter de wijk dagelijks verlaat op de fiets richting ‘de middelbare’, merk ik ook dat mijn vorige identiteit, moeder-van, minder prominent aanwezig is. Alhoewel een aardig deel van mijn yogi(ni)’s moeders-(en vader-)van (oud-)klasgenootjes van mijn dochter zijn. Lang spraken we elkaar voornamelijk in en om school en meestal/vaak/altijd (streep door wat niet van toepassing is…) over de kinderen. Met sommigen kwam een wat dieper contact tot stand. Nu hebben we het over volwassener zaken of, net zo lekker, over niets. Want met yoga is het toch zo dat het iets is dat je moet doen, ondergaan. En dus kletsen we voor de verandering eens wat minder.
In de ochtend geef ik les in de studio, oftewel op de zolder van mijn huis. Een heerlijke plek waar we met geluk de terrasdeuren openzetten en de geluidjes van de haven binnen laten komen. Op maandagavond wordt het speellokaal in de Rietwierde omgetoverd tot yogazaal. Om de jeugdige zweetgeurtjes wat te neutraliseren, spuit ik met een flesje huisparfum; om het licht van de kille tl-lampen te ontwijken, liggen slaapmaskers klaar - ik ben niet voor 1 gat te vangen! Met een sfeervol muziekje op de achtergrond en de aandacht in jezelf voor een heel uur, vergeet je al snel dat er die ochtend nog door 33 peuters apekooi werd gespeeld.
Wie weet komt er ooit nog een ‘echte’ yogaschool, met verschillende ruimtes, docenten, stijlen van yoga. Een mens mag dromen. Maar voorlopig bevalt het me prima zoals het is. Klein maar fijn, persoonlijk, plaatselijk, toegankelijk. I’m loving it!
Warme groeten, Esther tadelungt ♥︎
nb blog is ook gepubliceerd in reitdiep wijkkrant 2016/2